Mijn kinderen

OPGELET: FOTO"S IN DEZE BLOG (heb sommige ook al op Facebook geplaatst, maar niet allemaal!) 

Tis alweer een maandje geleden dat ik een verhaal heb geplaatst. Tijd vliegt zo snel voorbij. Ben ook nog eens druk bezig geweest met mijn Journal voor mijn english hiking klas dus die blogs staan hier wel op, maar de meeste gaan over boeken die je niet heb gelezen en die heel saai zijn, dus leer maar niet ;). 

Op het moment ben ik onderweg naar een NIRSA tournament op een andere universiteit; Eastern Washington University. Voor mijn werk als scheidsrechter ga ik daar naartoe en een paar basketbal wedstrijden scheidsen. Waarom ik dit doe? Ja weet ik ook niet zo goed. Ben super zenuwachtig, kan der helemaal niks van, maar alles komt goed. Ik wilde het beter en sneller leren, mijn supervisor die mij volgens mij niet mag even alten zien dat ik het wel kan, een andere universiteit zien, aangezien ik alleen maar Central heb gezien en gewoon even van campus. Ben zo druk bezig geweest met werk en school dit mag allemaal wel even. Volgend weekend ga ik 4 dagen terug naar Tri-Cities. Niet naar mijn gastgezin, maar naar een van mijn oude docenten. Zij en haar man hebben mij geholpen met een autootje hier, JA IK HEB EEN EIGEN AUTO!!. 

Een Chrysler 2003 not iets, uhm ja, tis een auto, hij is in best goede staat, ik vind het helemaal geweldig. 

Ondertussen is het al bijna weer einde quarter. Tijd vliegt voorbij man. Nog 1 week en dan is het alweer finals week. Ben ik er klaar voor? Zeker niet. Een van mijn docenten is echt verschrikkelijk et ik weet dus ook niet of ik wel een A ga halen of niet. We gaan het zien, ik doe mijn best, maar meer kan ik ook niet doen. Ik kon me al inschrijven voor klassen 18 februari en mis nog steeds 5 credits. Ik had gevraagd of ik een overlaad mocht doen. Het maximale aantal credits is normaal 18 credits, vaak gaan mensen voor de 15 want meeste klassen zijn 5 credits. 1 credit betekent 1 uur les en 2 uur huiswerk (of in ieder geval 3 uur in totaal). Naja bs (bullshit) natuurlijk want elke docent is anders. Ik vroeg dus aan mijn business advisor of ik 20 mocht doen. Aangezien ik volgende kwartaal het veel en veel rustiger ga krijgen. Nou mocht dus niet. En omdat ik al in de business zit mag ik niet naar mijn 2 andere advisors gaan want die kennen me persoonlijk en die zouden het me wel laten doen. Het. Zal. Wel. Maar gelukkig heb ik me nu eindelijk sinds gister kunnen inschrijven voor een 3 credit klas -- Business Writing (online), en eerder al voor 2 andere 5 credit klassen -- Management 200 (geen idee wat het precies is, ik heb gehoord dat het een hele leuke klas is en veel werk buiten de les is en je gaat uitzoeken wat je nou precies wilt studeren) & Econ 202, macroeconomics (ook online, want ik heb nu een 201 microeconomics, met die verschrikkelijke leraar en ben dat wel een beetje zat. heb gehoord dat macro wel makkelijker is, daarom doen we het ook online, zodat ik zelf lekker me tijd kan inplannen).En dan mijn laatste 5 credits zijn we nog steeds mee bezig. Word een beetje gek van mijn advisor. Moet dus nog steeds een wiskunde toets doen om te zien op welk niveau ik zit en elke keer is er geen plek. Als uiteindelijk de klas vol is heb ik geen idee wat ik ga doen, we gaan het zien. 

Maar wat heb ik nou in februari gedaan. Nou, alleen maar met mijn JJ's dingen gedaan. Mijn JJ's zijn de Japanse studenten, Jaden had die naam gegeven en het klonk wel lekker  haha. Ik heb zoveel uur betaald gekregen dat ik helemaal niet het gevoel had dat ik aan het werk was. Ik weet nog voordat ze hier kwamen dat ik er helemaal geen zin in had en het alleen maar deed zodat ik wat meer uren kon maken. Nou die mening is zeker veranderd. Tuurlijk zijn er dingen geweest die niet leuk waren maar ook zoveel die wel leuk waren. De eerste keer toen ze hier kwamen wilde ze meteen al foto's met mij maken. Ik denk dat ze een stuk of 1000 foto's hebben gemaakt, met mij erin, dus een stuk of 5000 met andere dingen of andere mensen. Gelijk leerde ik al zoveel over hun cultuur. Het was zeker wennen voor hun in het begin en ongemakkelijk, maar ze kwamen steeds meer tot leven. Elke dag zag ik ze wel in het centrum van de campus eten of iets doen en altijd waren ze mega enthousiast om me te zien, lokaal was het maar voor 3 seconde. Ze vonden het geweldig om over mijn liefdes leven te horen (geen zorgen het is niks serieus, heb het gewoon naar me zin;). Ze vroegen over een van mijn vrienden of dat mijn vriend is, nee is tie niet. Altijd als ze hem zagen riepen ze hem en probeerde ze ons bij elkaar te brengen, wat een schatjes zijn het toch, het voelde echt alsof het mijn kinderen zijn. Hier kwam de naam Kawaii voor mij op. Ze vertelde hem dat ik zo "cute" ben, kawaii in Japans. Vanaf hier was mijn naam dus Kawaii. 

Ik heb TieDye T-shirts ( echt iets Amerikaans) met ze gemaakt, iets wat ik nog nooit had gedaan, gesnowshoed, ook nog nooit gedaan, we zijn naar een rodeo geweest, nog nooit geweest, ik ben nog een keer naar Seattle geweest (14 uur betaald gekregen om huiswerk te maken in Starbucks en te slapen in de bus), we hebben mega veel spelletjes  gespeeld, activiteiten op de campus gedaan zoals warme chocolademelk halen en gisteravond alweer afscheid genomen... Richting Seattle hadden we heel erg slecht weer. We hadden er bijna moeten blijven. Ik heb veel ongelukken gezien onderweg maar gelukkig hebben we het gehaald. Een van mijn coworkers, Yunus, hij is van Turkije, vind mij toch wel heel interessant. In de bus begon hij mij prinses te noemen en vervolgens geloofden sommige ook echt dat ik een prinses--Hime-- ben. Later zorgde ik ervoor dat ze wisten dat ik geen princess ben maar mijn naam is altijd Kawaii Hime gebleven. 

TieDye shirts blijven interessant. Of ik het ooit zal dragen geen idee, maar het was super leuk om te doen.

Na de verf gingen we eten in het centrum, tuurlijk kwam de jongen voorbij en zorgde ze ervoor dat hij ook een TieDye shirt ging maken en met ons mee at, hebben ze 100 foto's van ons gemaakt en toen liet ik ze de keuze maken, of naar hun dorm terug of naar die van mij en de shirts helemaal afmaken. Natuurlijk wilde ze mijn kamer zien en zijn we dus naar mijn dorm gegaan. Ze vonden het helemaal geweldig om te zien waar ik leef. 

Een van de keren dat ik ze tegenkwam in het centrum. Natuurlijk moesten ze even een paar foto's maken en lekker gek doen. 

Snowshoeing is ook iets geks. Ik had er nog nooit van gehoord totdat ik het deed. Het was super leuk, alleen het weer viel een beetje tegen. Het was wel weer een leuke ervaring erbij. Voor mijn engelse klas heb ik hier ook een essay over geschreven --> Snowshoeing as a cute princess: kawaii hime. Als ik daar geen A voor krijg weet ik het ook niet meer. 

Na alles komt natuurlijk een einde, helaas. Ik heb het gevoel dat ze hier pas net aankwamen. En een maand is sowieso natuurlijk niet zo lang. Een van de docenten gaf een "feest" in een van de klaslokalen. Er was cup a noodles en just dance, een super leuke avond. Aan het einde moesten een paar van de meiden huilen, wat was dat lastig om me in te houden. Ik ben 1.5 uur langer gebleven omdat ze geen afscheid van me konden nemen, ze konden met gewoon niet loslaten. Te lief. Maar dat was het dan.. Helaas. Maar op naar het volgende wat me weer te wachten staat.