Every 15 Minutes

Ik heb het gevoel dat ik gisteren nog een blog heb geschreven, maar er is natuurlijk alweer zoveel gebeurt. Waar ik nu vooral over ga praten is het Every 15 Minutes programme. Het is alleen voor Seniors, dat vond ik wel jammer, want bijna al mijn vrienden zijn juniors. Wat ik ben? Een beetje van allebei zeg ik altijd maar, want ik heb werkelijk geen idee meer haha. 

Maar goed, every 15 minutes, want voor dit programma begon, overleed er elke 15 minuten een tiener doordat iemand besloot dronken auto te rijden en daardoor een ongeluk veroorzaakte. Dat nummer is nu al every 59 minutes, mega goed natuurlijk, maar het kan nog veel beter. Sommige mensen zeggen dat het programma te heftig is, maar het laat heel veel tieners wel beseffen hoe ernstig het eigenlijk ook is. Je kan levens, je eigen leven redden, door gewoon niet te drinken en dan achter het stuur te gaan. Het ging er ook niet om dat iedereen onder 21 was, maar echt om gewoon niet auto te rijden terwijl je dronken bent.

Mijn dag begon dus zo. Ik kwam op school, alles was al helemaal klaar, mijn eerste uur regelt alles dus we hadden niks te doen. Ze waren al mensen 'aan het doden'. Uiteindelijk, mijn 5e uur, was ik dan aan de beurt. Mijn 5e uur heb ik psychology van mijn favoriete track coach en Leslie zit naast me. Ze kwamen al vrij vroeg in het uur. Voor mij voelde het allemaal best wel nep, is het natuurlijk ook. De 'Grim Reaper' (magere hein) kwam bij mijn tafel staan, iemand zei Dena Hoogenboom is omgekomen in een auto-ongeluk waarbij de bestuurder dronken was, ik stond op, ging op de brancard liggen, er werd een doek over me heen gedaan en ik werd weggereden. In de gang stopte we al. Ze vroegen om mijn telefoon, ik werd naar de make-up geleid en kreeg make-up over me gezicht. Het nep bloed druipte over mijn lippen en ik werd terug naar de les gestuurd. Geen telefoon, ik mocht niet meer praten tegen niemand en ik had een zwarte mantel om. Ik dacht iedereen gaat me natuurlijk proberen te laten lachen, dat is wat al mijn vrienden van te voren ook al zeiden en dat is bij heel veel anderen ook gebeurt. Maar ik liep de klas in, het werd doodstil. Ik ging weer op mijn plek zitten. Niemand durfde me aan te kijken. Ik keek naar Leslie en ze draaide haar hoofd weg omdat ze tranen in haar ogen kreeg. Mijn. Hart. Brak. Zelfs mijn coach kon me niet meer aankijken. Ik heb het 20 minuten volgehouden in die klas en toep liep ik gewoon weg. Effe rondje school gedaan en toen ging de bel voor mijn laatste uur. Ik liep binnen en daar was het hoor, meteen zei iemand, ohhh je mag niet praten he. Are u serious? Toen iedereen merkte dat ze me niet aan het lachen konden maken stopte ze en gingen we gewoon aan het werk. 

Na school zijn we naar een mortuarium geweest, of lijkenhuis, volgens mij zit er geen verschil in. Een man die daar werkte vertelde ons hoe alles werkte, liet ons heel veel foto's zien van wat er allemaal kan gebeuren en hoe ernstig sommige mensen eruit zien en later kregen we nog een rondleiding. Sommige jaren laten ze ook echt een lijk zien, maar dit jaar (gelukkig) niet. 

Terug op school gingen we eten en daarna hadden we een counseling session. Een man kwam langs en die vertelde over zijn ervaring met zijn broer. Ze hadden een verjaardagsfeest bij hem thuis geloof ik en normaal bleven zijn broer en zijn vrouw en kinderen gewoon bij hem slapen dus hij ging gewoon slapen rond 10 uur. Toen om 6 uur s'ochtends werd hij wakker gebeld dat hij meteen naar het ziekenhuis moest komen. De auto was op de snelweg uit de bocht gevlogen, zijn broer en de vrouw van zijn broer waren uit de auto gevlogen, 1 kind was in de auto overleden en de 3 andere kinderen zaten nog in de auto. De jongste was te jong om iets te doen, eentje had haar been gebroken dus zat ook vast en de andere had zijn enkel gebroken. Hij was uit de auto gekropen en naar de rand van de snelweg gekropen, maar voor uren was er niemand die stopte. Echt bizar. Ik denk dat iedereen aan het huilen was. Na zijn verhaal kregen we van een docent een paar vragen die iedereen moest antwoorden. Iedereen was opeens zo anders, steunde elkaar, was zo open, terwijl de helft elkaar niet eens kon.

S'avonds na alles hebben we gevolleybald in de gym en hebben we spelletjes gespeeld. Uiteindelijk zijn we gaan slapen. Ja, ik sliep op school in de gymzaal en werd wakker gemaakt door de zero-hour bel. Die dag was het dan zo ver. De assembly. En niet zomaar een assembly. Het begon buiten. Waar 6 van ons een echte car crash nadeden, inclusief ik. We hadden de dronken bestuurder, 2 overledenen, 1 meisje die 911 belde, 1 die praatte met de politie ook en ik. Ik die nog nooit iets ergs heeft gehad, niet eens in het ziekenhuis ben geweest voor mezelf (Thank God), moest doen alsof ik niet kon bewegen. Ik leefde nog wel, maar amper. Mijn nek was gebroken. Ik wist dus niet wat ik moest doen, want we hadden geen tijd om er overheen te gaan, alleen dat ik meeging in de ambulance. Tijdens de scene zeiden ze dus je nek is gebroken blijf still liggen, oh uhm oke, ik dus helemaal in paniek aan het huilen, uiteindelijk kreeg ik zo een ding om mijn nek, tilde ze me uit de auto op een brancard en werd in de ambulance ingereden. Jeetje.. Het was nep, maar alsjeblieft nooit meer. Later kreeg ik heel veel complimenten hoe 'goed' ik het deed. Ja, dankjewel.. denk ik.. 

Toen gingen we naar binnen, naar het theater. We hadden een begrafenis voor de 2 studenten die 'overleden' waren. De nacht van te voren waren echt politie agenten naar hun huis gegaan en hadden tegen hun ouders gezegd dat ze overleden waren (ze wisten dit van tevoren, maar alsnog, de politie agenten blijven in hun rol en als ze zeggen dit is voor every 15 right? wordt er gezegd nee sorry, was dit maar voor every 15 het spijt me echt). De ouders waren er dus ook, vertelde een paar dingen, de 2 overledene zeiden ook wat, in de spieker dan, iemand zong halleluja, er werden baby foto's van iedereen laten zien en ik denk echt dat iedereen aan het huilen was. 

Toch best wel heftig allemaal. Gelukkig is het allemaal nep. Maar dit soort dingen gebeuren echt. Dit heeft zeker voor mij een mega grote impact gemaakt en ik zal nooit meer autorijden terwijl de bestuurder ook maar iets gedronken heeft, laat staan zelfs autorijden terwijl ik een wijntje op heb. 

Na dit alles was ik echt mega moe. Maar we gaan gewoon door. Vrijdag viel ik inslaap om 8 uur, maar goed ook want zaterdag was de Pasco Invite. Een track meet (atletiek). De grootste een-daagse track event van heel Amerika en mijn school host het! Ja, ik moest helpen he, om daar aan mee te doen moet je mega goed zijn. 108 scholen waren aanwezig en meer dan 1500 atleten waren er. Super leuke ervaring, meer vrienden gemaakt, beetje jammer dat het regende. Op naar deze week! Woensdag een League meet (iedereen doet mee) en vrijdag en zaterdag weer in invite, waar je dus voor uitgenodigd moet worden en goed genoeg moet zijn. Vrijdag is top 3 en zaterdag is nummer 4 en 5, waarschijnlijk ga ik dus zaterdag voor shot put en hopelijk voor hoogspringen! 

Wat een verhaal he. Amerikaanser dan dit kan het niet worden.